کد مطلب:33948 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
«ابن جوزی» مردی فاضل و محقق بود و در تفسیر، حدیث، صناعت موعظه و كلیه ی علوم متبحر بود و در فنون و علوم گوناگون تالیفاتی داشت.[2]. نقل كرده اند كه وقتی تراشه ی قلمهایی كه او با آنها در طول عمر خود قلم زده بود جمع شد، چیزی انبوه گردید و او وصیت كرده بود كه آب غسل پس از مرگش را با آن تراشه قلمها گرم نمایند و چون پس از مرگش به وصیت او عمل كردند، آب آب گرم كافی بود و زیاد هم آمد.[3]. «ابن جوزی» دارای تالیفاتی بسیار بوده كه از آن جمله است: زادالمسیر فی علم التفسیر، المنتظم، الموضوعات، الوجوه و النظائر، الحدائق، [صفحه 106] التحقیق فی مسائل الخلاف، جامع المسانید، الواهیات، الضعفاء، تلقیح المفهوم،المذهب فی المذهب، الیواقیت، صفوه الصفوه، اخبار النساء، صیدالخاطر، الوفاء باحوال المصطفی، مناقب علی، ماقب الحسن و فضائل الایام.[4]. 10. الحكم المنسوب: تالیف «عزالدین عبدالحمید بن هبه الله ابن ابی الحدید معتزلی» دانشمند و ادیب و متكلم و فقیه و مورخ و شاعر بزرگ معتزلی مذهب و شار گرانقدر نهج البلاغه، در گذشته به سال 656 هجری.[5]. «ابن ابی الحدید» در پایان شرح خود بر نهج البلاغه هزار كلمه از كلمات قصار امیرمومنان (ع) را آورده و متذكر شده است كه این كلمات را سید رضی جمع آوری ننموده و منسوب به آن حضرت است.[6] او در مدائن دیده به جهان گشود و دوران جوانی را در آنجا گذراند و به تحصیل علوم پرداخت و به معتزله گرایش یافت و در برخی علوم بی مانند شد، سپس به بغداد رفت و مورد توجه دستگاه دولت عباسی قرار گرفت و عهده دار مشاغلی مهم گردید. نخست دبیر دارالتشریفات شد و سپس بهدبیری خزانه اموال دولتی منصوب گردید و پس از آن دبیر دیوان خلافت شد. مدتی بعد به عنوان ناظر بیمارستان گماشته شد و سرانجام عهده دار سرپرستی كتابخانه های بغداد گردید.[7] پس از تصرف بغداد به دست مغلولها از جمله كسانی بود كه از كشته شدن نجات یافت و نزد خواجه نصیرالدین طوسی رفت و امور كتابخانه های بغداد به او و برادرش موفق الدین و علی بن انجب واگذار شد ولی دیری نپایید كه درگذشت.[8]. از جمله آثار اوست: الفلك الدائر علی المثل السائر، نظم فصیح ثعلب، القصائد السبع العلویات، العبقری الحسان، الوشاح الذهبی فی العلم الالبی، القصائد المستنصریات و دیوان شعر.[9].
تالیف «ابوالفرج عبدالرحمن بن علی بن محمد بكری» مشهور به «ابن جوزی» از بزرگان علای اهل سنت، درگذشته به سال 597 هجری.[1].
صفحه 106.